Triggers en Troost: Een Persoonlijke Reflectie op Rouwverwerking
Het rouwproces is een emotionele reis die vaak wordt gekenmerkt door ups en downs, gevuld met herinneringen, emoties en persoonlijke ontdekkingen. Voor velen van ons kunnen triggers, momenten of gebeurtenissen die sterke emoties oproepen, een integraal onderdeel zijn van deze reis. Onlangs werd ik geconfronteerd met zo'n trigger die me terugbracht naar de laatste dagen van mijn vader en me herinnerde aan de kracht van muziek en de essentie van zelfzorg.
Een paar dagen geleden kreeg ik de eer om een dame te mogen begeleiden tijdens haar laatste momenten op deze aarde. Samen met haar familie hebben we gezocht naar muziek die ze leuk vond. Wat begon als een zware en verdrietige sfeer veranderde al snel in iets magisch toen de melodieën door de kamer zweefden. De dame lag in bed te zingen en te dansen, haar ogen straalden van plezier. Het was een moment van puur geluk, een herinnering aan het leven en de liefde die ze had gedeeld met de mensen om haar heen.
Terwijl ik daar stond, omringd door de liefdevolle energie van de familie en de betoverende klanken van de muziek, werd ik plotseling overspoeld door herinneringen aan mijn vader. Ook zijn laatste dagen werden gekenmerkt door muziek - een krachtig medicijn dat hem rust bracht te midden van zijn strijd. Het bewustzijn van deze parallelle ervaringen raakte me diep. Het verdriet van mijn eigen verlies stroomde weer over me heen als een golf.
Het was op dat moment dat ik besefte hoe belangrijk het is om ruimte te geven aan onze emoties, zelfs als ze pijnlijk zijn. Het is gemakkelijk om te verdrinken in verdriet, maar het is essentieel om te erkennen dat het oké is om te rouwen, om te voelen, om kwetsbaar te zijn. Dus nam ik een stap terug, liet mezelf toe om te voelen en koos bewust voor zelfzorg.
Ik besefte dat zelfzorg niet egoïstisch is; het is een daad van liefde en compassie voor jezelf. Het is luisteren naar je behoeften en voor jezelf zorgen, zodat je uiteindelijk sterker en veerkrachtiger uit moeilijke tijden kunt komen. Dus nam ik even de tijd voor mezelf, om te rusten, te reflecteren en te rouwen om mijn eigen verlies.
De ervaring met de dame en haar familie was een herinnering aan de diepe verbondenheid die we delen met anderen. Het toonde me de kracht van liefde, zorg en muziek als bronnen van troost en hoop, zelfs in de donkerste momenten. En het leerde me het belang van zelfzorg als een integraal onderdeel van het rouwproces.
Wees lief voor jezelf, net zoals je liefdevol zou zijn voor een dierbare in nood. Want in het midden van onze pijn en verdriet ligt de mogelijkheid om te helen en te groeien, om ons te verbinden met anderen en met onszelf.